Diastaza

Diastaza. Według większości badaczów, ilość diastazy w moczu, oddanym świeżo rano na czczo, nie przekracza, jeżeli trzustka jest niezmieniona, 50 jednostek Wohlgemutha przy stosowaniu 24-godzinnej jego metody. Ilość diastazy w moczu wynosząca 50-100 jednostek wzbudza podejrzenie co do upośledzenia sprawności trzustki, stężenie zaś powyżej 100 jednostek świadczy ostanie chorobowym trzustki (J. W. Grott). W metodzie przyśpieszonej ilość diastazy w moczu, świeżo oddanym rano na czczo, nie powinno w warunkach prawidłowych przekraczać 64 jednostek Wohlgemutha. Grott nie ogranicza się do badania tylko moczu świeżo oddanego rano na czczo, lecz bada nadto mocz w 2 godziny po śniadaniu, składającym się z 30,0 owsianki, ugotowanej z 20,0 masła, 40,0 sucharków i % szklanki mleka. Śniadanie to zawiera prócz białka i tłuszczu dużo węglowodanów, które są silnym bodźcem do wydzielania diastazy przez trzustkę. Stwierdzenie w świeżo oddanym moczu rano n a czczo prawidłowej ilości diastazy, a po tym śniadaniu 100 jednostek lub więcej przemawia, według spostrzeżeń Grotta, za chorobą trzustki. Największe znaczenie praktyczne ma oznaczanie diastazy w moczu w przypadkach podejrzanych o ostrą chorobę trzustki, zwłaszcza w pierwszych 2 dniach choroby. W późniejszym okresie wsysanie diastazy do krwi pogarsza się coraz bardziej w związku z postępem zmian w trzustce, wskutek czego pierwotnie wysoki poziom diastazy w moczu tak jak i w krwi obniża się. Toteż w przewlekłych chorobach trzustki wysokie stężenie diastazy w moczu spotyka się znacznie rzadziej i to zarówno w pierwotnych jej chorobach, jak i w chorobach dołączających się do chorób innych narządów, zwłaszcza pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych oraz choroby wrzodowej żołądka lub dwunastnicy. [patrz też: aparaty lingwalne, pelagra choroba, dyżury aptek kluczbork ]